നിന്റെ മഴവല്ലികളെല്ലാം
ഉണങ്ങി പോയിരിക്കുന്നു .
ആകാശത്തേക്ക് പടര്‍ന്ന
അവയുടെ ചാരുതയുള്ള ഇലകളില്‍
വാടി കിടക്കുകയാണ് സൂര്യതാപം.
ഞാന്‍ ജനിക്കുന്നതിനു എത്രയോ മുമ്പേ
നീര്‍മാതളം പൂത്തിരുന്നു .
പൂവും ഇലകളുമായി
അവ ആകാശത്തോളം കുതിച്ചിരുന്നു .
അവയുടെ വേരുകള്‍ ;
കടലിന്റെ അടിത്തട്ടില്‍ -
തിമിംഗലങ്ങളുമായ് രമിച്ചിരുന്നു .
എഴുതാ കവിതകളുടെ ..
കഥകളുടെ ..കണ്ണീരും
വിയര്‍പ്പുമായൊരു തലയിണ ,
വാതായന കാഴ്ചക്കായ് -
എന്നും നീ കാത്തു വെച്ചിരുന്നു .
സമുദ്രം അലറി തുളുമ്പുമ്പോള്‍
അലകള്‍ വലിച്ചെടുത്തു നീ
തലമൂടി , ചിറകുവെച്ച്
സ്വര്‍ലോകങ്ങളുടെ റാണിയായി.
ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങിയ ദീപനാളം .
അതിനൊരസ്തമയ കാന്തിയുണ്ടായിരുന്നു .
ഒരിക്കല്‍ .........
തിരിക്കെടുത്താന്‍ കാറ്റെത്തും .
അതു നീയറിയാതെ പോയോ ?
കാലഹരണപ്പെടാത്ത കാറ്റ് .
എനിക്ക് നിന്റെ ഊരി വീണ
തിരുവസ്ത്രങ്ങള്‍ കിട്ടി .
പാദസ്വരം കിട്ടി .
കിട്ടാതെ പോയത് ..
മഴയില്‍ അളിഞ്ഞ
നിന്റെ തിരുഹൃദയംമാത്രം .
ആകാശത്തിനും
കടലിനും ഇടയിലുള്ള
നേരിന്റെ
ദൂരത്തില്‍ അതെന്നേ
നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയിരിക്കാം .
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ
കുറിപ്പ്: ഈ ബ്ലോഗിലെ ഒരു അംഗത്തിനു മാത്രമേ അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ കഴിയൂ.