മഴയായ് പുനര്‍ജനിയില്‍ അറിഞ്ഞു ഞാന്‍
ഓര്‍മകളുടെ ചതുപ്പുകള്‍ ഒരുക്കാന്‍ മാത്രം .
ഒഴുകി പോകാതെ മലിനമായ് ,
ഒടിഞ്ഞടിയുമവിടെ കനവിന്‍ ചപ്പുംചവറും.
ചിറകു വിടര്‍ത്തി ഉയര്ന്നപോള്‍ -
അറിഞ്ഞു ഞാന്‍ ,
സ്ഫടികനീലമല്ലാ ആകാശവര്‍ണ്ണം !...
ശുദ്ധശൂന്യമാം നിറരാഹിത്യം.
ഇല്ല മഴവില്‍ കൊട്ടാരങ്ങളും ,
ഇല്ലവിടെ സൂര്യരഥം തെളിക്കാന്‍
സപ്താശ്വവും ..
ഉദയാസതമയ കൊടികൂറകളും ഇവിടെ .
കണ്ടില്ല ഞാന്‍ ...
കാണാന്‍ കൊതിച്ച -
വെണ്ണകല്ലില്‍ പണിതീര്‍ത്ത ദേവലോകവും .
കറുകപുല്ലായ് നിവരവേ അറിഞ്ഞു
തുഷാരബിന്ദുക്കള്‍ തലകുനിപ്പിക്കും
ഭാരംമാത്രം പലപ്പോഴെന്നും .
തങ്ങി നില്ക്കാന്‍ മഞ്ഞു തുള്ളിയോടു
താണുകേണതെന്തിനോ ഞാനീ
താങ്ങാന്‍ ആവാത്ത വ്യമോഹ ഹാരം .
കുഞ്ഞുചെമ്പകമരമായ്‌
സുഗന്ധം മോഹിച്ചു നില്കവേ -
ഉച്ചവെയിലിന്റെ ദുഷ്ടതയറിഞ്ഞു.
ഉരുകുമെന്‍ വേരുകള്‍ , ചുടുമണ്ണില്‍ -
ഊറ്റിയെടുതേകിയതാണീ പച്ചപ്പും
ഊറും സുഗന്ധവും .
ഉയിര്‍ വിയര്‍ത്തു നില്‍ക്കവേ അന്ന്
ഇളംതെന്നലെന്റെ സ്വപ്നമായ് മാറി .
മത്സ്യകന്യയായ് സ്വര്‍ണനദി താണ്ടവേ..
കയ്പാണ് ഉയരെ തിരപൊങ്ങും കടലിനെന്നറിഞ്ഞു .
മുത്തും പവിഴവും നിറച്ച -
സ്വര്‍ണവര്‍ണകൊട്ടാരങ്ങളില്‍ ഇന്നും -
അഴകിന്റെ തടവറയിലാണ് ,
ജലകന്യകളെന്നറിഞ്ഞു .
മാനത്തമ്പിളിക്കുള്ളിലെ മാനായ് മാറുമ്പോള്‍ ..
അറിവായെനിക്കും അഴകിന്‍ പാല്‍കുടമല്ല അമ്പിളിയും ,
നിലാവൊരു പാലമൃതല്ലെന്നും .
എങ്കിലും ഈ അറിവൊന്നും വിലക്കുനീല -
എന്റെ പുനര്‍ജനികളെ ...
പെയ്യാനും ,പരക്കാനും ..പടരാനും ..തുഴമുറിച്ചു നീന്താനും
കുളിര്‍ നിലാവില്‍ വിരിയാനും
വീണ്ടും ഇന്നും കനവില്‍ ജനിക്കുന്നു ഞാന്‍ .
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ
കുറിപ്പ്: ഈ ബ്ലോഗിലെ ഒരു അംഗത്തിനു മാത്രമേ അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ കഴിയൂ.