പതിയെ വീശുന്ന കാറ്റിന്‍..
നിന്റെ തോളോരം ചാരി,
അനുരാഗം അന്ജനമെഴുതിയ കണ്ണാല്‍
അലകളില്‍ കുംമ്കുമ കാടുപൂക്കും
അസ്തമയം കാണുമ്പോള്‍ -
അന്തരംഗത്തില്‍ കടലോളം ഉയരുന്നു
ജീവന്റെ മോഹം..
ജീവിക്കാന്‍ ഇന്നോളമില്ലാത്ത മോഹം!
മെല്ലെ അലിയും ചുവപ്പിത്
നീലിമയില്‍ അലിയുന്ന കറുപ്പാവുന്നു..
മടിയില്‍ കിടന്നു ദൂരെ തെളിയും
താരയെ നോക്കുമ്പോള്‍ ..
വിട പറയുവതെങ്ങിനെ ഇനി
ഞാന്‍ നിന്നോട് ?
രാവൊരു നാഴിക ഉയരെ
താലത്തില്‍ താരക പൂക്കളുമായ്‌ നില്‍ക്കെ
കൈനീട്ടി എത്താത്ത പ്രണയവുമായ്‌
ഇങ്ങു ദൂരെ മിഴിപൂട്ടി നില്കയാണ് ഞാനും .
നമ്മെ പൊതിയുന്ന നിലാവിന്റെ
നീല വിരിപ്പെത്ര വിചിത്രം
നിറദൂരങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞു -
നമ്മെ ചേര്‍ത്തിരുത്തി.
ഒരു കാണാ തീരം ഇടയില്‍ മരുകടലായ്..
നമ്മെ ദൂരെപകുത്തു മാറ്റുകിലും,
അകതാരില്‍ നീ തീര്‍ത്ത കനവിന്റെ
അഴകാര്‍ന്ന പൂന്തോണി ഒഴുകുന്നു ,
ആഴകടലിലെ മുത്തും പവിഴവും വാരി.
അറിവീല പ്രജ്ഞയില്‍ എങ്ങോ ..
അവ തേടും പ്രണയദ്വീപിലെ ഖനികള്‍ .
രാവേറെ ആയി ...നീ ഉമ്മവെച്ചു
പിരിയും ദൂരെ വിളക്കുമര ചോട്ടിലെ
കനത്ത ഇരുളിലേക്കായി.
മിഴികളില്‍ ആ ഇരുളിലെ
സങ്കട കരിയുമായ് കാത്തിരുനോട്ടെ ഞാന്‍ ?
ഇനിയി ജന്മം ഇരുട്ടി വെളുക്കുവോളം!
മറു ജന്മ പുലരിയില്‍ ...
വിരിയും നന്ദ്യാര്‍വട്ടപൂക്കള്‍...
ഇന്നലെ രാവില്‍ എന്റെ കനവിലെ -
ഇതള്‍ കൊഴിഞ്ഞ ആകാശ താരകള്‍ പോലെ..
അന്നു പകുത്തെടുക്കും നമ്മള്‍
മധുരം ഹൃദയാഭിലാക്ഷങ്ങള്‍ .
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ
കുറിപ്പ്: ഈ ബ്ലോഗിലെ ഒരു അംഗത്തിനു മാത്രമേ അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ കഴിയൂ.