ഇടനാഴികളില്‍ പാദചലനങ്ങളില്ല ,
നിശബ്ദം പാറുന്ന സമയ പക്ഷികളുടെ
നേര്‍ത്ത വര്‍ണതൂവലുകള്‍ മാത്രം.
അവയെന്റെ ആകാശം വിഭ്രമകരമാക്കി.
ഏതോ കാണാ കദനങ്ങളുടെ ദ്വീപില്‍
ഉടയാന്‍ നിമിഷം കാത്തു മിഴിനീര്‍മുത്തുകള്‍ ,
അവയോരോന്നും ഏകാന്ത നിശ്വാസങ്ങളെ-
മാറോടമര്‍ത്തി തലതാഴ്ത്തി നിന്നു.
പുനര്‍ജനിയുടെ ഗുഹകളില്‍ നൂണ്ട്;
തടസ്സപെടുന്ന എന്റെ ഹൃത്ത്ധമനികളിലെ
രക്ത പ്രവാഹം മോക്ഷം കാത്തു നിന്നു.
അവയ്ക്ക് തണുത്ത സൂര്യന്റെ
കറുകറുപ്പായിരുന്നു.
മരണത്തിന്റെ മനം തളര്‍ത്തുന്ന
അചേതനയുടെ മണം മാത്രം .
പിളര്‍ന്ന ഹൃദയത്തെ ഞാന്‍ ഒരുമാത്ര
പുളകത്തോടെ നോക്കികണ്ടു .
എനിക്കൊരു ഹൃദയമുണ്ടായിരുന്നോ?
നീ പലപ്പോഴും ഇല്ലെന്നു പറയാറുള്ള
നിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഹൃദയം !
നിന്റെ കൂര്‍ത്തു മൂര്‍ത്ത വാക്കുകളേക്കാള്‍
മൂര്‍ച്ചയുള്ള ലോഹ സൂചികളുടെ കുത്തേറ്റു
സ്വന്തം സത്വത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
രക്തം തിളയ്ക്കുന്ന ലാവയായി
ഓരോ ഞരമ്പിലും വീറോടെ വീണ്ടും
പാഞ്ഞു ഓടിയപ്പോള്‍ -
വേദനയുടെ കൊടുമുടിയില്‍
വീണ്ടും ജീവന്റെ കുങ്കുമ പുലരികള്‍ .
ബോധപൂര്‍വമുള്ള ഒരു അധ്വാനമായി ജീവിതം
കരുണയും കലാപവും വെച്ചുനീട്ടുന്നോ?
നിന്റെ കണ്ണിലെ ഇത്തിരി നനവ്‌
അപ്പോഴും ആശ്വാസമായി കൂട്ടുവന്നു.
.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ
കുറിപ്പ്: ഈ ബ്ലോഗിലെ ഒരു അംഗത്തിനു മാത്രമേ അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ കഴിയൂ.